Όταν εκείνος με τον οποίο σχετιζόμαστε στενά, ο βασικότερος ή ένας από τους βασικότερους συνομιλητές μας, αποφασίζει να κόψει κάθε επικοινωνία μαζί μας και, μάλιστα, χωρίς να μας ενημερώσει για τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση, συνήθως τίποτα καλό δεν προμηνύεται και τίποτα καλό δεν μπορεί να σημαίνει.
Ο εξοστρακισμός, δηλαδή το να σε αγνοούν και να σε αποκλείουν με σκοπό να σε τιμωρήσουν, να σε κάνουν να συμμορφωθείς ή να απαλλαγούν από σένα, αποτελεί μία κοινωνική πρακτική που επιτίθεται ευθέως στην πανανθρώπινη ανάγκη να νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου, και γι’ αυτό το λόγο δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο (Williams, 2007).
Από τις σχέσεις μεταξύ κοινωνικών ομάδων και κρατών, μέχρι τις εργασιακές σχέσεις και τις σχέσεις γονιών – παιδιών, η τιμωρία δια του αποκλεισμού θεωρείται ένα κοινωνικά αποδεκτό μέσο ρύθμισης των ανθρώπινων σχέσεων, και αποτελεί ένα ισχυρότατο εργαλείο ελέγχου και καταναγκασμού στα χέρια ατόμων και ομάδων που, συνήθως, βρίσκονται σε θέση ισχύος.
Στο πεδίο των στενών διαπροσωπικών σχέσεων, ο εξοστρακισμός κάνει την εμφάνισή του όταν το ένα μέλος της σχέσης αγνοεί επίτηδες την ύπαρξη του άλλου και παύει να του μιλάει, με σκοπό να του δώσει ένα μάθημα ή να το φέρει με τα νερά του.
Το βάρος εδώ δεν πέφτει στην επιστημολογική, ηθική ή πολιτική συζήτηση, αλλά στην φαινομενολογική διερεύνηση του φαινομένου του εξοστρακισμού εντός των στενών σχέσεων, σε πρώτη φάση μέσα από την εμπειρία εκείνου που σωπαίνει και, σε δεύτερη φάση, μέσα από την εμπειρία εκείνου που καταδικάζεται σε σιωπή.
Σχετικό θέμα: Η άλλη όψη του φαινομένου της σιωπής, δηλαδή η εμπειρία εκείνου που την υφίσταται, περιγράφεται στο άρθρο Έχεις Ιδέα πόσο Υποφέρω όταν με Αγνοείς;
ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕΧΡΙ ΝΕΟΤΕΡΑΣ
Συμβαίνει καμιά φορά οι άνθρωποι να σταματάμε να μιλάμε μεταξύ μας ή να αγνοούμε ο ένας τον άλλον, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει πρόθεση να βλάψουμε ή να τιμωρήσουμε, όπως γίνεται, για παράδειγμα, στην περίπτωση που διακόπτουμε μια κακοποιητική σχέση ή όταν παίρνουμε απόσταση μετά από έναν χωρισμό.
Σε αυτές και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, ο αποκλεισμός του άλλου, μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο δυσάρεστος, αλλά συνήθως δεν έχει την “παθολογική” πρόθεση χειρισμού που κρύβεται πίσω από τη σιωπή όταν χρησιμοποιείται ως μέσο ελέγχου του άλλου.
Όταν η πρόθεση είναι ο χειρισμός, ο άλλος αντιμετωπίζεται σαν να μην υπάρχει, σαν να είναι αόρατος. Αρνούμαστε να αλληλεπιδράσουμε μαζί του και δεν του μιλάμε καθόλου ή του μιλάμε τυπικά και απόμακρα, όπως θα μιλούσαμε σε έναν ξένο ή σε κάποιον που δεν αξίζει την προσοχή μας. Αυτό που δηλώνουμε με τη σιωπή μας είναι ότι η παρουσία του δεν κάνει καμία διαφορά στο αντιληπτικό μας πεδίο – είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει είναι ένα και το αυτό.
Πρόκειται για μία καταφανώς επιθετική συμπεριφορά που όμως εκφράζεται με έναν εξαιρετικά παθητικό τρόπο. Ο άνθρωπος που σωπαίνει και αγνοεί τον άλλο, εκφράζει παθητικά το στρίμωγμα, τη δυσφορία ή την οργή του, υπολογίζοντας ότι το μήνυμα ότι νιώθει αδικημένος, δυσαρεστημένος ή θυμωμένος θα γίνει αντιληπτό, κατανοητό και σεβαστό.
Τις περισσότερες φορές εκείνος που ξεκινάει την σιωπή έχει στόχο να τιμωρήσει. Αντιλαμβάνεται τον άλλο ως κάποιον ο οποίος, με κάποια πράξη ή παράλειψή του, τον έβλαψε, για παράδειγμα, τον προσέβαλε, τον παράκουσε, δεν τον πρόσεξε αρκετά ή δεν τον προστάτεψε όταν “έπρεπε”. Ο αποκλεισμός εδώ έχει στόχο να πονέσει, να δημιουργήσει ενοχές και να κάνει τον άλλο να πληρώσει και να απολογηθεί γι’ αυτά που έκανε ή δεν έκανε.
Σε άλλες περιπτώσεις, η διακοπή της επικοινωνίας έχει στόχο τη συμμόρφωση διαμέσου του εκφοβισμού. Εδώ, αυτός που σωπαίνει, ποντάρει στην αδυναμία που του έχει ο άλλος, και αποσύρει το ενδιαφέρον του ώστε να τον πανικοβάλλει και να τον αναγκάσει να συνθηκολογήσει με τους όποιους όρους του. Το εκβιαστικό μήνυμα που μεταδίδεται χωρίς λόγια, είναι: “αν δεν κάνεις αυτό που θέλω, δεν μπορείς να με έχεις”.
Μερικές φορές, η σιωπή έρχεται ως απάντηση στην προσπάθεια του άλλου να “σηκώσει κεφάλι”, δηλαδή να εκφράσει τις επιθυμίες και ανάγκες του. Αν αποπειραθεί να επιβάλλει τον εαυτό του σε κάποιο τομέα της σχέσης, να θέσει τους δικούς του όρους ή να ζητήσει διαφορετική μεταχείριση σε κάποιο ζήτημα, η σιωπή αναλαμβάνει να τον αποστομώσει με ένα αθόρυβα βροντερό “όχι”. Το κατηγορηματικό μήνυμα που μεταδίδεται εδώ, είναι: “δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί σου, αν μου βάζεις όρια και αν έχεις την οποιαδήποτε απαίτηση από μένα”.
Σχετικό θέμα: Η δυσκολία να αναγνωρίσουμε την παραβίαση των ορίων μας και να εντοπίσουμε το πού τελειώνουμε εμείς και πού αρχίζουν οι άλλοι, στο άρθρο Για Όλα Υπάρχει ένα Όριο.
Στις περιπτώσεις, τέλος, που η σιωπή ξεκινά όταν μια αντιπαράθεση βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, σημαίνει ότι η εύρεση αμοιβαία ικανοποιητικής “λύσης” και η εξομάλυνση της κατάστασης δεν αποτελούν προτεραιότητες. Το εγωιστικό μήνυμα εδώ, είναι: “απορρίπτω το ενδεχόμενο να αλλάξω ή να τροποποιήσω οποιαδήποτε συμπεριφορά μου, να κάνω πίσω ή να προσπαθήσω να συμβιβαστώ, να παραδεχτώ ότι λειτούργησα εσφαλμένα σε κάποιο θέμα και, γενικά, αρνούμαι να αναλάβω το δικό μου μερίδιο ευθύνης στην όποια διαφωνία ή σύγκρουση”.
Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΣΩΠΑΙΝΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΕ ΠΝΙΓΕΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ
Με εξαίρεση τις περιπτώσεις καθαρής αναλγησίας και σαδισμού, οι περισσότεροι άνθρωποι που αποκλείουν τους άλλους, πραγματικά πιστεύουν ότι έχουν κάθε λόγο να το κάνουν και θεωρούν δεδομένο ότι ο άλλος καταλαβαίνει το λόγο για τον οποίο το κάνουν. Έχουν τη μαγική πεποίθηση ότι ο άλλος μπορεί να διαβάσει το μυαλό τους, κι όταν αυτό δεν συμβαίνει, απογοητεύονται καθώς διαπιστώνουν ότι σχετίζονται με έναν άνθρωπο τόσο βλάκα (αφού δεν καταλαβαίνει…) ή τόσο αδιάφορο (αφού καταλαβαίνει μεν, αλλά δεν παραδέχεται το λάθος του ούτε απολογείται γι’ αυτό). Το αποτέλεσμα είναι, ο ένας να βρίσκεται σε σύγχυση αγνοώντας ποιο είναι το “έγκλημά” του και ο άλλος να οργίζεται ακόμα περισσότερο, που η δυσφορία του δεν αναγνωρίζεται και δεν “νομιμοποιείται”.
Η ειρωνεία είναι ότι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τον αποκλεισμό, ενώ πιστεύουν ότι έχουν βάσιμους λόγους να το κάνουν, δεν αναγνωρίζουν και στους άλλους το δικαίωμα να κάνουν το ίδιο. Θεωρούν τον εαυτό τους δικαιολογημένο να αποσυρθεί μπροστά στην κακία των άλλων, αλλά αντιλαμβάνονται την ίδια συμπεριφορά προς το πρόσωπό τους ως ένδειξη ανωριμότητας και ασέβειας. Ερμηνεύουν τη σιωπή των άλλων ως εχθρική, ακόμα και όταν δεν είναι, επειδή προβάλλουν επάνω τους το δικό τους σκεπτικό: Υποθέτουν ότι, όπως και οι ίδιοι, έτσι και οι άλλοι κόβουν την επικοινωνία με σκοπό να τιμωρήσουν, να εξαναγκάσουν ή να βλάψουν. Επιπλέον, κάποιες φορές, δεν αντιλαμβάνονται ότι η διακοπή της επικοινωνίας από την πλευρά των άλλων είναι οριστική και σηματοδοτεί τη λήξη της σχέσης. Με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει όταν εκείνοι αποκλείουν τους άλλους, υποθέτουν ότι η σιωπή των άλλων είναι απλώς ένα καψόνι ή ένα παροδικό εμπάργκο.
Ελάτε να μου διηγηθείτε την ιστορία σας και να βρείτε τη θέση σας στο χώρο και στο χρόνο.
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΣΩΠΑΙΝΩ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΠΟΥ ΑΠΟΚΟΜΙΖΩ
Ο χειρισμός του άλλου διαμέσου της σιωπής είναι μία τακτική με μεγάλη δύναμη, η οποία, αποδεδειγμένα, “ανταμείβει” αυτόν που την υιοθετεί με μια αίσθηση ελέγχου πάνω στη σχέση και τον άλλο (Zadro, et al., 2007). Εκείνος που σωπαίνει, χωρίς να παίρνει κανένα ρίσκο στη σχέση, συγκεντρώνει όλη την εξουσία στα χέρια του, εγκρίνοντας και απορρίπτοντας συμπεριφορές και, σαν μικρός θεός, κρίνει και αποφασίζει ποιος δικαιούται και ποιος δεν δικαιούται την εύνοια του, και ποιος αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία ή όχι.
Γίνεται ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής στη σχέση, καθώς τα πάντα περιστρέφονται γύρω του: όταν σωπαίνει, το ζητούμενο είναι οι απαραίτητες κινήσεις προκειμένου να μειωθεί η δυσφορία του και να αποκατασταθεί η επικοινωνία, και όταν δεν σωπαίνει, το ζητούμενο είναι οι αρμόζουσες στάσεις ώστε να μην προσβληθεί, στριμωχτεί ή δυσαρεστηθεί και εξαπολύσει νέο επεισόδιο σιωπής.
ΑΝ ΗΞΕΡΑ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ, ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΕΛΕΓΑ ΤΗ ΣΙΩΠΗ
Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε για τους λόγους που κάποιος χρησιμοποιεί τον αποκλεισμό, μιας και, ερευνητικά, δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα ποιος, πότε και γιατί αποφασίζει να σιωπήσει (Zadro, et al., 2007).
Μια ιδέα είναι ότι, αν μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον όπου τα συναισθήματα μας υποτιμούνταν και οι διαφωνίες μας αποσιωπούνταν, είναι πιθανό να έχουμε μάθει ότι οι αντιπαραθέσεις είναι κακό πράγμα και ότι η εκφορά αντιρρήσεων μάς αφήνει εκτεθειμένους στην περιφρόνηση και την επιθετική διάθεση των άλλων.
Αν βιώσαμε επανειλημμένως την τιμωρία διαμέσου της απόσυρσης της αγάπης και της αποδοχής, οποτεδήποτε τολμήσαμε να εκφράσουμε το θυμό μας, εκτός του ότι χαρακτηριστήκαμε “κακά” παιδιά και πληγώθηκε ανεπανόρθωτα η αναπτυσσόμενη αυτοεκτίμησή μας, μάθαμε, επιπλέον, να αρνούμαστε και να διαστρεβλώνουμε τα “επιθετικά” συναισθήματα μας, με αποτέλεσμα να τα επικοινωνούμε με πλάγιους και παθητικούς τρόπους, όπως η απόσυρση και η σιωπή.
Σχετικό θέμα: Το πώς θυσιάζουμε εμπειρίες, τρόπους ύπαρξης και κομμάτια του εαυτού μας όταν λαμβάνουμε αποδοχή και αγάπη υπό όρους, στο άρθρο Έχασα τον Εαυτό μου Λόγω Έλλειψης Αγάπης.
Στις ενήλικες σχέσεις μας χρησιμοποιούμε τον αποκλεισμό ως μέσο προστασίας και ως τρόπο να διατηρήσουμε μια κάποια θετική αίσθηση για τον εαυτό μας. Οι αντιπαραθέσεις αναζωπυρώνουν τις δυσάρεστες εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, χτυπώντας ένα καμπανάκι μέσα στο κεφάλι μας, ότι ο “κακός” εαυτός μας, για τον οποίο ντρεπόμαστε, όχι μόνο επανεμφανίστηκε, αλλά κάπου έσφαλε, κάποιον έβλαψε ή κάποιον έθιξε με τη συμπεριφορά του. Η “λύση” για να αποφευχθεί νέο πλήγμα στην, έτσι κι αλλιώς, εύθραυστη αυτοεκτίμησή μας, και να διατηρηθεί ή ανακτηθεί ο έλεγχος της αυτοεικόνας μας, είναι ο αποκλεισμός κάθε στοιχείου το οποίο αντιλαμβανόμαστε ως απειλητικό. Αυτό σημαίνει ότι, αποκλείουμε τους ανθρώπους που αισθάνονται ή αισθανόμαστε ότι αδικήσαμε ή πληγώσαμε, επειδή μας θυμίζουν ότι δεν είμαστε τόσο τέλειοι όσο έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε ότι είμαστε.
Σχετικά θέματα: Οι περίπλοκοι και αναπάντεχοι τρόποι με τους οποίους καμουφλάρουμε την ντροπή, στο άρθρο Αν Φέρομαι Αλαζονικά, Απόμακρα ή Επιθετικά, να Ξέρεις ότι Ντρέπομαι. Η ανάγκη να “τελειοποιήσουμε” τον εαυτό μας, προκειμένου να μην μπορεί κανένας να μας θεωρήσει “ελαττωματικούς” και άρα μη αποδεκτούς, στο άρθρο Πασχίζεις να τα Κάνεις όλα Τέλεια ενώ στο βάθος Νιώθεις ένα Τίποτα.
Η συμπεριφορά μας γίνεται αντιληπτή από τους άλλους ως επιθετική και πιθανόν να είναι, αλλά στα δικά μας μάτια με έναν διαστρεβλωμένο τρόπο είναι καθαρή άμυνα. Και, πολύ συχνά, είναι ο μόνος τρόπος, να δείξουμε στους άλλους το πώς μας φέρθηκαν στο παρελθόν…
ΟΤΑΝ Η ΣΙΩΠΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΔΥΝΑΜΗΣ
Στις περιπτώσεις που δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μεμονωμένο επεισόδιο σιωπής, αλλά με επαναλαμβανόμενους κύκλους σιωπής, η σχέση κινδυνεύει να μετατραπεί σε ένα παιχνίδι δύναμης για το ποιος έχει το πάνω χέρι.
Όταν ο ένας αποκλείει τον άλλο προκειμένου να περάσει το δικό του και ο άλλος, αντί να βγει από τη σχέση, να αδιαφορήσει ή να συμμορφωθεί, αποφασίζει κι εκείνος να ξεκινήσει αποκλεισμό, αυτό που ακολουθεί είναι ένας αγώνας για το ποιος θα φανεί πιο “δυνατός” και ποιος θα κρατήσει περισσότερο χωρίς να “σπάσει”.
Όπως τα παιδιά μαθαίνουν, ότι αν γκρινιάξουν λίγο παραπάνω από την προηγούμενη φορά, ο γονιός, παρά την αρχική του αντίσταση, τελικά θα λυγίσει και θα τους δώσει αυτό που θέλουν, έτσι κι εκείνος που ξεκινάει τη σιωπή, ξέρει από προηγούμενες φορές, ότι αν η σιωπή τραβήξει σε μάκρος, όσο και να αντισταθεί ο άλλος αρχικά, προβλέπεται ότι κάποια στιγμή θα λυγίσει.
Με ανάλογο τρόπο, εκείνος που ξεκίνησε δεύτερος τη σιωπή, ξέρει ότι την προηγούμενη φόρα άντεξε μια βδομάδα, δυο βδομάδες ή ένα μήνα, οπότε, τώρα, προσπαθεί να αντέξει μια βδομάδα, δυο βδομάδες, ένα μήνα και λίγο παραπάνω, ώστε να καταστεί σαφές ότι, αυτή τη φορά, δεν πρόκειται να “σπάσει”. Εκείνος που τα ξεκίνησε όλα, βλέποντας ότι παρέρχεται το προβλεπόμενο διάστημα, ενδέχεται να πανικοβληθεί και να “σπάσει” πρώτος. Αν κρατηθεί όμως και τελικά “σπάσει” πάλι ο άλλος, το μόνο που θα καταφέρουν και οι δύο είναι να εκπαιδεύσουν ο ένας τον άλλο, έτσι ώστε το επόμενο επεισόδιο σιωπής να κρατήσει μια βδομάδα, δυο βδομάδες, ένα μήνα, λίγο παραπάνω και λίγο ακόμα παραπάνω. Με λίγα λόγια, οι φαύλοι κύκλοι της σιωπής θα γίνονται ολοένα και μεγαλύτεροι, επιφέροντας ολοένα και μεγαλύτερη απόσταση και αποξένωση.
Το κλισέ ότι “στη σχέση νικάει εκείνος που νοιάζεται λιγότερο” μάλλον φτιάχτηκε γι’ αυτές τις σχέσεις. Πρόκειται για μια ιδέα περί σχέσεων που υπονοεί ότι ο ενδεδειγμένος τρόπος να σχετίζεται κανείς με τους άλλους είναι το να παίζει παιχνίδια, ενώ η μέθοδος που δίνει τη “νίκη”, είναι ο χειρισμός της συμπεριφοράς του άλλου μέσω της ενίσχυσης και της τιμωρίας, μέθοδος παρόμοια με αυτή που χρησιμοποιείται και κατά την εκπαίδευση άλλων θηλαστικών πέραν του ανθρώπου.
Σχετικά θέματα: Τα παιχνίδια δύναμης που παίζουμε στην προσπάθειά μας να ελέγξουμε τους άλλους, στο άρθρο Παιχνίδια Δύναμης Παίζουν μόνο οι Αδύναμοι. Το πώς θα απεξαρτηθούμε από τον έλεγχο και πώς θα μάθουμε να επιλέγουμε πιο προσεκτικά τις μάχες που δίνουμε, στο άρθρο Αληθινή Δύναμη Σημαίνει Βγαίνω από το Παιχνίδι.
Για να χρησιμοποιήσει κάποιος τον χειρισμό δια αποκλεισμού με σκοπό τη “νίκη”, μάλλον θα πρέπει να έχει απωθήσει σε μεγάλο βαθμό την δική του ανάγκη να ανήκει και να συνδέεται αυθεντικά με τους άλλους. Θα πρέπει ακόμα να μην επιτρέπει στον εαυτό του να επενδύει συναισθηματικά στους άλλους και να μην τους αφήνει να γίνουν σημαντικοί για κείνον. Μόνο έτσι, μπορεί κανείς να βάζει και να βγάζει ανθρώπους από τη ζωή του, χωρίς να επηρεάζεται από το πώς αισθάνονται και χωρίς να τον νοιάζει αν θα τους χάσει.
Συνολικά, για να “νικήσει” κανείς σε αυτό το παιχνίδι, θα πρέπει η ζωή να του τα ‘χει φέρει έτσι, ώστε η δύναμη και ο έλεγχος να έχουν αποκτήσει για κείνον μεγαλύτερη αξία από ό,τι η οποιαδήποτε σχέση.
Η ΣΙΩΠΗ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ
Ένα βασικό πρόβλημα με τον εξοστρακισμό είναι ότι άπαξ και ξεκινήσει είναι δύσκολο να σταματήσει, ακόμα και όταν ο λόγος που τον προκάλεσε έχει ξεχαστεί ή συγχωρεθεί (Williams, 2007). Είτε επειδή φοβούνται ότι θα φανούν ανακόλουθοι αν υπαναχωρήσουν, είτε επειδή απολαμβάνουν την προσοχή που παίρνουν από τον άλλο, είτε επειδή ο αποκλεισμός γίνεται συνήθεια, οι άνθρωποι δυσκολεύονται να ξαναμιλήσουν και να επανασυνδεθούν (Zadro, et al., 2007).
Όταν η κατάσταση παγιώνεται και η σιωπή γίνεται μόνιμη, αυτό που κυρίως πλήττεται είναι η πρώτη και βασικότερη συνθήκη των σχέσεων που, σύμφωνα με την προσωποκεντρική θεωρία, είναι η επαφή. Κι επειδή χωρίς επαφή πολύ απλά δεν υπάρχει σχέση, η σιωπή αναπόφευκτα αναγγέλλει το θάνατο της σχέσης.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν φταίχτες, θύτες ή θύματα. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι σχέσεις έχουν δύο: εκείνος που σωπαίνει προφανώς δεν είναι άμοιρος ευθυνών, αλλά από την άλλη, όσο κι αν ακούγεται προκλητικό, μάλλον “βρίσκει και τα κάνει”, διαλέγει ανθρώπους που για τους δικούς τους λόγους δέχονται ή ανέχονται τέτοιες χειριστικές συμπεριφορές. Την εμπειρία αυτών των ανθρώπων, που δέχονται και ανέχονται τέτοιες χειριστικές συμπεριφορές, θα προσεγγίσουμε σε επόμενο άρθρο…
Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΤΗ ΣΙΩΠΗ
Zadro, L., Arriaga, X. & Williams, K. D. (2007). Relational Ostracism. Draft of Presentation at the 10th Annual Sydney Symposium of Social Psychology, ‘Social Relationships: Cognitive, Affective, and Motivational Proceses’.
Williams, K. D. (2007). Ostracism. Annual Review of Psychology, (58:425-52).
60 Σχόλια
Γεια σας, σας παρακολουθώ και πολλές φορές με επαναφέρεται γλυκά στην Τάξη, με όλα αυτά τα καταπληκτικά που γράφετε.
Πώς είναι δυνατόν, πείτε μου, ενώ κάποιος επικοινωνεί θαυμάσια μαζί σου, ξαφνικά, χωρίς καμία δικαιολογία, καμία αφορμή, απότομα να χάνεις οποιαδήποτε επαφή μαζί του;
Να του γράφω, με απλά λόγια, ζητώντας μόνο μια φιλία και να μην παίρνω ποτέ απάντηση, μα ποτέ λες και πέθανε;
Αγαπητέ Ανώνυμε, αντιλαμβάνομαι ότι το άρθρο με κάποιο τρόπο άγγιξε ένα δικό σας, προσωπικό κομμάτι. Ειλικρινά, μακάρι να μπορούσα να ξέρω γιατί οι άνθρωποι κάνουμε ό,τι κάνουμε και γιατί χανόμαστε μερικές φορές σαν να μην υπήρξαμε ποτέ.
Με βάλατε σε σκέψεις με το σχόλιο σας και σας ευχαριστώ γι’ αυτό, όπως και για τα καλά σας λόγια. Δεν αποκλείεται σε κάποιο μελλοντικό άρθρο να το ψάξουμε παραπάνω…
Ένα κομμάτι που περίμενα να δω στα γιατί κάποιος επιλέγει τη σιωπή είναι το αίσθημα ότι δεν αξίζει να έχεις επικοινωνία με κάποιον. Είτε έχεις κάνει προσπάθειες να του μιλήσεις ή δεν έχεις κάνει γιατί θεωρείς ότι δεν είναι μια σχέση χρόνων που αξίζει να προσπαθήσεις για αυτήν και βλέπεις ότι αυτά που σας χωρίζουν με τον άλλον είναι πολλά περισσότερα από αυτά που σας ενώνουν, απομακρύνεσαι χωρίς να εξηγήσεις. Δεν επιδιώκεις κάτι από αυτή τη σιωπή, παρά μόνο απομάκρυνση από τη σχέση. Αυτό και έχει συμβεί να το κάνω και μου το έχουν κάνει άλλοι. Στη δεύτερη περίπτωση απλώς δέχτηκα την απόφαση του άλλου χωρίς να ρωτήσω το γιατί. Σε μερικές περιπτώσεις οι σχέσεις αποκαταστάθηκαν μετά από πολύ καιρό είτε γιατί έγινε τυχαία, είτε γιατί κάποιος από τους δυο μας επιδίωξε την επικοινωνία. Αν, όμως, είχε επιλέξει πρώτη τη σιωπή και ο άλλος που είχα απέναντί μου με πίεζε να του εξηγήσω το γιατί δε θα επέλεγα να επανέλθω σε αυτή τη σχέση έστω κάποια άλλη στιγμή μελλοντικά. Γιατί το να μη θέλεις να εξηγήσεις γιατί απομακρύνεσαι από μια σχέση μπορεί να έχει να κάνει με το ότι δε θέλεις να πληγώσεις τον άλλον. Όσον αφορά εμένα, όταν έζησα εμπειρίες με ανθρώπους που επέλεξαν τη σιωπή, πάντα είχα μια μικρή ιδέα για το τι μπορεί να τους ενόχλησε, άρα το σεβάστηκα. Το να εξηγείς γιατί φεύγεις σημαίνει ότι ο άλλος ή θα προσπαθήσει να σε καταλάβει ή ότι θα προσπαθήσει να δικαιολογήσει τον εαυτό του. Επειδή συνήθως γίνεται το δεύτερο, ίσως αυτός να είναι ο λόγος που μερικοί άνθρωποι εξαφανιζόμαστ&epsil
on; από τις ζωές των άλλων. Κι εγώ που το κάνω αυτό, δεν το κάνω ποτέ με ανθρώπους που είναι ανοιχτοί στο να ακούσουν τον άλλον. Ίσως αυτό εξηγεί περιστατικά παρόμοια με αυτό που αναφέρει παραπάνω ο άλλος “ανώνυμος.
Αγαπητέ Ανώνυμε (20 Οκτ 2014),
Σας ευχαριστώ για το πλούσιο σχόλιο.
Η τοποθέτηση σας έχει, κατά τη γνώμη μου, μεγάλο ενδιαφέρον και σε πολλά σημεία με βρίσκει σύμφωνη. Όπως είπα και στον παραπάνω “Ανώνυμο”, ίσως σε κάποιο μελλοντικό άρθρο ψάξουμε παραπάνω το ζήτημα του γιατί κάποιος επιλέγει τη σιωπή φεύγοντας από μια σχέση.
Στο άρθρο που τώρα σχολιάζουμε, περιόρισα την εστίαση στο γιατί κάποιος μπορεί να επιλέγει τη σιωπή ενώ παραμένει στη σχέση.
Βρήκε άλλον/ άλλη….
Kalispera sas tha ithela na sas rotisw giath simperiferete kapios apenandi mas me to na mas agnoei san na min uparxoume.
Ti mporw na kanw gia na tin prosengisw xoris na fenome parisaktos..
Kai giath me timorei me auto ton tropo?..
Peste mou tin gnomi sas..
Euxaristw…
Δημήτρη, σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη να ζητάτε τη γνώμη μου για το θέμα που σας απασχολεί.
Λυπάμαι πολύ που ακούω ότι βιώνετε απόρριψη με τη μορφή της αδιαφορίας και “διαγραφής” από μία γυναίκα που σας ενδιαφέρει.
Δυστυχώς δεν μπορώ να ξέρω για ποιο λόγο η συγκεκριμένη γυναίκα φέρεται με τον τρόπο που φέρεται. Μπορεί να μην την ενδιαφέρετε ως άνθρωπος και αυτός να είναι ο τρόπος της να το δείχνει, μπορεί για κάποιο λόγο να είναι θυμωμένη μαζί σας, μπορεί αυτός να είναι γενικά ο χαρακτήρας της και μπορεί χιλιάδες πράγματα ακόμα.
Αυτό που εγώ αναρωτιέμαι σε σχέση με τα ερωτήματά σας είναι ο λόγος για τον οποίο επιθυμείτε να προσεγγίσετε μία γυναίκα που φαίνεται να μην σας δείχνει τη στοιχειώδη αναγνώριση που αξίζουν όλοι οι άνθρωποι. Αν έχετε κάνει κάτι που δικαιολογεί την απόσταση που κρατάει εκείνη, ίσως θα μπορούσατε να προσπαθήσετε να το συζητήσετε μαζί της, όμως αν δεν έχετε συμβάλλει με τη συμπεριφορά σας στη στάση της πραγματικά δεν ξέρω αν θα ήταν βοηθητικό για εσάς να προσπαθείτε να έρθετε κοντά με έναν άνθρωπο που δεν φαίνεται να θέλει το ίδιο.
Τέλος, θα σας έλεγα να σκεφτείτε για ποιο λόγο αντιλαμβάνεστε ως τιμωρία τη στάση αυτής της γυναίκας. Έχετε κάνει κάτι για το οποίο χρειάζεται να τιμωρηθείτε; Και εξάλλου, ακόμα και αν έχετε κάνει κάτι “κακό”, ποιος λέει ότι η τιμωρία είναι αυτό που σας αξίζει; Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι αν η συγκεκριμένη γυναίκα έχει επιλέξει να σας διαγράψει από τη ζωή της χωρίς να θεωρεί ότι αξίζετε κάποιου είδους εξήγηση, ανεξάρτητα από το αν το κάνει για τιμωρία ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο, το καλύτερο για εσάς θα ήταν να προστατέψετε τον εαυτό σας.
Σας ευχαριστώ για το σχόλιο και εύχομαι σύντομα να πάψετε να νιώθετε άσχημα σε σχέση με αυτή την ιστορία.
Καλησπέρα σας μπορώ παρακαλώ να βρω το άρθρο που αναφέρεται στο δεύτερο σκέλος; Στο άτομο που αποδέχεται τη σιωπη του πρώτου; Ευχαριστώ πολύ
Ξέχασα να ρωτήσω κάτι που θα είναι στα αλήθεια πολύ βοηθητικό. Πως “απαντάμε”σε μια τέτοια σιωπή όταν αποτελεί επαναλάμβαάνομενους κύκλους και τακτική του ατόμου που την υιοθετεί;νομίζω είναι δύσκολο να τον κατηγορήσουμε ανοιχτά ακριβώς επειδή έχει υιοθετήσει τη σιωπη και δεν μας αφήνει περιθώρια να του αποδείξουμε ότι αυτό που κάνει είναι επιθετικό. Άρα πως απαντάμε όταν μια τέτοια σιωπή μας έχει προκαλέσει λίγο θυμό αλλά κ απόγνωση;
Το δεύτερο μέρος του άρθρου θα είναι έτοιμο και θα ανέβει στο blog εντός των προσεχών εβδομάδων. Αν θέλετε γραφτείτε στο Newsletter του Ψυχολογώ πατώντας εδώ και θα το λάβετε στο email σας αμέσως μόλις δημοσιευτεί.
Όσο για το πώς “απαντάμε” σε μια τέτοια σιωπή, είναι ένα ερώτημα που απασχολεί κι εμένα και θα προσπαθήσω να το αγγίξω στο δεύτερο μέρος.
Διαβάστε το “Κράτα με Σφιχτά” : επτά συνομιλίες για μια ζωή γεμάτη αγάπη της Dr. Sue Johnson,
και θα απαντηθούν πολλά ερωτηματικά γιατί κάποιος προτιμάει την σιωπή από την επικοινωνία.
Σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, το γνωρίζω το βιβλίο.
Υπόθέτω ότι όποιος αναγνώστης ενδιαφέρεται γενικά για το θέμα της επικοινωνίας/μη επικοινωνίας στη σχέση, θα βρει την πληροφορία σας χρήσιμη.
Πολλές φορές προτιμούμε την σιωπή απο το να μιλάμε, ίσως να το κάνουμε όταν πιστεύουμε οτι ο διάλογος είναι ματαιος.Οπως και να εχει, είναι μια στάση που παρά την σιωπή μας λέει κάτι…
Αγαπητέ Θάνο,
Συμφωνώ μαζί σας ότι εκείνος που σωπαίνει δεν είναι πάντα ο “κακός” της ιστορίας.
Βάζετε μία διάσταση στο θέμα που, η αλήθεια είναι, δεν φωτίστηκε αρκετά μέσα στο άρθρο.
Σας ευχαριστώ γι’ αυτή την πολύτιμη προσθήκη.
Kαταπληκτικό το άρθρο σας! Ζω αυτη την κατασταση εδω και 10 χρονια με τον σύζηγό μου και πραγφματικά υποφέρω με τον αποκλεισμό που μου κάνει συνεχως παρόλο που έχει αποδειξει πως με αγαπάει. Ειναι πραματικξά βασανιστικό! Το θέμα είναι , τι κάνεις εσυ για να αντέξεις και να συμπορευτεις με ένα τέτοιο άνθρωπο απο την στιγμή που και εσυ τον αγαπάς χωρις όμως να συνθλίψεις τελειως την προσωπικοτητά σου. Ευχαριστώ
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και όσα μοιραστήκαμε μαζί μας.
Είναι δύσκολη η κατάσταση που βιώνετε, αλλά καταλαβαίνω ότι την αντιμετωπίζετε γενναία.
Όπως έλεγα και σε έναν άλλο αναγνώστη παραπάνω, στο δεύτερο μέρος του συγκεκριμένου άρθρου θα προσπαθήσω να διερευνήσω το πώς αντιμετωπίζει κανείς αυτή την κατάσταση.
Αν σας ενδιαφέρει, γραφτείτε στο Newsletter του Ψυχολογώ πατώντας εδώ και θα λάβετε το άρθρο στο email σας μόλις είναι έτοιμο.
Όποιος δεν μπορει να καταλαβει την σιωπη σου,δεν μπορει να καταλαβει και τα λογια σου….
Αισθάνομαι πολύ τυχερή που σας βρήκα, Θα είμαστε από κοντά.
Είχα παγιδευτεί σε μια σιωπή κάνοντας ιστορίες με το μυαλό μου και πάντα σκεπτόμενη ότι μπορεί να του έχει συμβεί κάτι εξαιτίας μου.
Πέρασα δυο χρόνια μαρτυρικά και αναλαμβάνω την ευθύνη για αυτό.
Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα , ειναι ότι, η σιωπή ειναι δειλία.
Αν αγαπάτε τον εαυτό σας μην ταιζεται σιωπή.
Οποίος αγαπά δεν τυραννά, δεν εκδικείται . Οποιος αγαπά όμως.
Χαίρομαι κι εγώ που συναντηθήκαμε.
Και σας ευχαριστώ θερμά για το μήνυμα που μας δίνετε μέσα από τη δύσκολη εμπειρία σας.
Να είστε καλά.
ΔΙΑΒΑΣΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟ.ΠΟΣΟ ΜΕ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ ΜΑΣ.ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΝΑΜΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΑΜΕ ΒΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΜΕΧΡΙΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΑ ΚΟΥΜΠΙΑ ΜΑΣ Η ΤΙΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΝΑ ΓΙΝΑΜΕ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥ ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΟΛΑ ΤΑ ΧΑΤΗΡΙΑ Η ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ ΟΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΜΑΘΕΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΟΜΩΣ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΕΡΔΕΜΑ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΕΜΑΣ ΒΥΘΙΖΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΝΙΜΗ ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΓΙΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ.ΚΑΙ ΚΑΚΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΛΑΝΑ ΣΗΜΕΙΑ.
Helen, ευχαριστώ θερμά που μοιραστήκατε τις σκέψεις σας για το θέμα.
Η φράση σας ότι “σημασία έχει όλο αυτό το μπέρδεμα να μη μας κάνει να χάσουμε εμάς”, συνοψίζει απόλυτα και τη δική μου οπτική.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάποιος μπορεί να βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις και ο καθένας συνήθως βρίσκει τους δικούς του τρόπους να τις διαχειριστεί, αλλά όπως λέτε είναι σημαντικό (και ίσως ζητούμενο) να τις βιώσει χωρίς να χαθεί μέσα σε αυτές.
Να είστε καλά.
Γειά σας βιωνω και εγώ κατά διαστήματα πολύμηνη σιωπή από την γυναίκα που Αγαπώ είναι η τέταρτη φορά σε 4 χρόνια που το κανεί. Συνήθως το εκλαμβάνω σαν τιμωρία για κάτι που είπα η έκανα. Βασικά πίστευω οποίος Αγαπά πραγματικά βρίσκει άλλο τρόπο όχι αυτόν. Πίστευω ότι μόλις βιώσει κάτι παρόμοιο κάποιος πρέπει αμέσως να ξεχάσει όσο ποιο γρήγορα μπορεί τον Άνθρωπο που του συμπεριφερεται με αποκλεισμό και αγνοηση αμέσως. Να μην προσπαθήσεις ποτέ να στείλει μυνημα από άλλο τηλέφωνο και γενικά να προσπαθήσει Να επικοινωνήσει με κάποιον τρόπο όχι. Και ξέρει ποιος είστε και ξέρει που θα σας βρει .Εγώ έκανα τα πάντα και πάλι βιωνω το διο δεν αξίζει καν να προσπαθήσετε .Στρέψτε την ενέργεια σας στην δουλειά και στους φίλους .Ο καλός Θεούλης θα σας φέρει χωρίς να αρωστησετε ένα καλό Άνθρωπο που θα σας σέβεται πάνω από όλα και δεν θα σας τιμωρεί. Αυτά.. πορτοκαλιές υπάρχουν και αλλού σας το λέει ένας παθών .Απέρριψα πολλές καλές κοπέλες εξαιτίας της και το έχω μετανιώσει.
Σας ευχαριστώ θερμά που καταθέσατε την εμπειρία σας, καθώς και όλη τη γνώση και σοφία που με κόπο έχετε αποκομίσει όπως φαίνεται από τα γραφόμενα σας. Επιτρέψτε μου να σας ευχηθώ από την πλευρά μου, με τον ίδιο γενναιόδωρο και φροντιστικό τρόπο που απευθύνεστε κι εσείς τους άλλους, να είστε καλά και να εφαρμόζετε πρώτα από όλα εσείς στον εαυτό σας όλα τα σπουδαία μαθήματα που έχετε πάρει μέσα από τις δυσκολίες που έχετε βιώσει. Σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο.
Διάβασα με πολύ προσοχή τις σκέψεις όλων σας με θέμα τον χωρισμό και την σιωπή που αναπόφευκτα γεννιέται από αυτόν. Προσωπικά δεν θεωρώ την σιωπή κακή κίνηση ή ότι κάτι κρύβει πίσω της ή ότι με κάποιο τρόπο ο ένας ή ο άλλος με κάποιο τρόπο σιωπώντας θα επωφεληθεί από αυτήν.
Οι προβληματικές και αποτυχημένες σχέσεις κατά την γνώμη μου έγκαιρα «πρέπει» να αναγνωρίζονται ως κακές και να εξοβελίζονται. Σε καμία δε περίπτωση δεν πρέπει να επηρεάζουν την αυτοπεποίθηση μας. Πρέπει (συγχωρέστε το πρέπει) από αυτές να βγαίνουμε πιο δυνατοί και πιο συγκροτημένοι εκμεταλλευόμενοι πάντα και προς όφελός μας όλα όσα μας δίδαξαν όπως την γνώση από τα θετικά αλλά και τα αρνητικά στοιχεία τους.
Κάθε άτομο που περνάει από την ζωή μας σίγουρα έχει κάτι να μας πει, κάτι να μας προσφέρει. Σίγουρα προσθέτει, όπως και εμείς σε αυτό, ένα λιθαράκι στην εξέλιξη της άλλης αλλά και της δικής μας προσωπικότητας. Από μας εξαρτάται να χρησιμοποιήσουμε την άρνησή του, ακόμη και την σιωπή του, σαν έναυσμα θετικής ενέργειας και προσωπικής εξέλιξης μας και να το ευχαριστήσουμε.
Αυτά και ευχαριστώ για την φιλοξενία σας.
Γιώργος Γ
Γιώργο, η προσέγγισή σας στο θέμα της σιωπής είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Όπως ενδιαφέρουσα και συγχρόνως αισιόδοξη είναι και η οπτική σας ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις εμπειρίες της ζωής μας – “καλές” ή “κακές” – ως κάποιου είδους μαθήματα τα οποία μας κάνουν σοφότερους και δυνατότερους.
Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σας ότι η σιωπή μετά τον χωρισμό δεν είναι απαραίτητα κακή και μάλιστα μπορούμε να επωφεληθούμε από αυτήν.
Όσο για την προτροπή σας προς όλους να αποκομίζουν τα μέγιστα προσωπικά οφέλη από τις εμπειρίες τους, θα ήθελα να σας πω ότι τη βρίσκω πραγματικά συγκινητική, αλλά κρατώ μια μικρή επιφύλαξη ως προς δύο σημεία:
Πρώτον, ως προς το είδος της σιωπής που αντιμετωπίζει κανείς, γιατί πιστεύω ότι δεν είναι όλες οι σιωπές το ίδιο (άλλο είναι η σιωπή μετά το χωρισμό, άλλο είναι η σιωπή που χρησιμοποιείται ως τιμωρία εντός της σχέσης) και, δεύτερον, ως προς το ότι κάθε άνθρωπος χειρίζεται όσα βιώνει με διαφορετικό τρόπο και επομένως μπορεί να είναι διαφορετικός για τον καθένα ο δρόμος της προσωπικής εξέλιξης που περιγράφετε.
Σας ευχαριστώ θερμά για τη συμβολή σας στο θέμα και χαίρομαι που έχετε βρει αποτελεσματικούς τρόπους να ξεπερνάτε τα “δύσκολα”.
Πολυ αξιολογο το άρθρο σας. Βιώνω κατι αντίστοιχα κι εγώ σχεδόν στα 7 χρονια γάμου μου ο ανδρας μου καθε φορα που θυμώνει μαζί μου εχει δεν έχει δίκιο σταματά να μου μιλάει για μέρες ακομα κ μήνες εγω ενω στην αρχή πληγωνόμουν έκλαιγα απελπιζομουν εκανα το πρώτο βημα για να λυθει ολο αυτο τωρα ποια κουρασμενη απο τη χρονιότητα της καταστασης τον αγνοώ. Σκέφτομαι συχνα το διαζύγιο αυτη η κατάσταση είναι αδιέξοδο μα δεν το κανω λόγω τον μωρων μου. Ομως θα ηθελα να ρωτησω τι κανω οταν βλεπω πως αυτο επιρεαζει και τα παιδια? Π.χ. ο 5χρονος γιος μου δεν μιλαει ευκολα στους άλλους και σε εμενα ειδικα αν είναι θυμωμένος και μάλιστα καποια απο τις φορες που τον παροτρυνα να μιλάει μου ειπε πως αυτος και ο μπαμπας του ειναι αγορια και δεν μιλανε.
Μαρία σας ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο και τα καλά σας λόγια.
Λυπάμαι πολύ που βιώνετε αυτή την κατάσταση που περιγράφετε στο γάμο σας. Δυστυχώς όμως δεν έχω τη δυνατότητα να σας βοηθήσω ουσιαστικά μέσα από ένα γραπτό σχόλιο, ιδίως για το δύσκολο ερώτημα που βάζετε σε σχέση με τα παιδιά.
Εκείνο που σκέφτομαι είναι ότι στις περιπτώσεις που μια σχέση γάμου είναι αδιέξοδη όπως λέτε, τότε είναι αδύνατο τα παιδιά να μείνουν ανεπηρέαστα. Αν ο μπαμπάς σταματάει να μιλάει στη μαμά για μέρες ή μήνες, αν η μαμά ως απάντηση αγνοεί τον μπαμπά, αν η ιδέα του διαζυγίου πλανάται στον αέρα και γενικά αν η σχέση είναι συγκρουσιακή ή “τελειωμένη”, συνήθως τα παιδιά το αντιλαμβάνονται, επηρεάζονται με διάφορους τρόπους και συχνά το εκδηλώνουν στη συμπεριφορά τους. Γι’ αυτό πολλές φορές η απόφαση για το τι είναι καλύτερο για τα παιδιά (να μεγαλώσουν σε μια “ενωμένη” οικογένεια αλλά σε άσχημο κλίμα ή να βιώσουν μεν ένα διαζύγιο, αλλά με την ελπίδα να ζήσουν σε περισσότερο αρμονικό κλίμα) είναι από τα κεντρικά διλήμματα πολλών διαζυγίων.
Μακάρι να μπορούσα να σας δώσω κάποιου είδους “συμβουλή” να εφαρμόσετε, αλλά δυστυχώς δεν έχω. Εσείς ξέρετε καλύτερα την κατάσταση που βιώνετε και είστε η μόνη αρμόδια να ζυγίσετε όλες τις σχετικές παραμέτρους και να αποφασίσετε τι θα ήταν περισσότερο ωφέλιμο για εσάς την ίδια και τα παιδιά σας.
Να είστε καλά και εύχομαι τα πράγματα να εξελιχθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Αγαπητή κα Φατουρου, Εξαιρετικό το κείμενο σας, θεωρώ ότι με βοήθησε σημαντικά η ανάγνωσή του. Από την πλευρά μου θα σας πω ότι είμαι ο θύτης όπως αναφέρετε λεπτομερώς, κι αυτό διότι μετά από χρόνια ψυχολογικής βίας, λεκτικής κακοποίησης, παρεμβάσεων και όλων των συνδυασμών ψυχοφθόρας συμπεριφοράς που υπέστην από τη μελλοντική πεθερά μου, αποφάσισα να θέσω τα όριά μου, απομακρυνομενη φυσικά και συναισθηματικά από αυτή την τραυματική για εμένα κατάσταση. Είμαι ευχάριστα τυπική απέναντί της, περιοριζομαι στα απολυτως απαραίτητα και μόνο αν είναι σοβαρός λόγος επαφής. Ή σιωπή μου προς τη συμπεριφορά της είναι πια καθημερινή. Δεν ήταν η ιδανική λύση, αλλά ήτα ν η ύστατη μετά από χρόνια διαπραγμάτευση να με αποδεχθεί αξιοπρεπώς. Φυσικά, αυτό την οργισε ακόμη περισσότερο απέναντί μου και τώρα προσπαθεί να με απομονώσει από το φιλικό και συγγενικό περιβάλλον του συντρόφου μου. Μου εφαρμόζει δηλαδή τον απομονωτισμο επειδή τολμησα να αντιδρασω. Ευχαριστώ.
Αγαπητή Τίνα ευχαριστώ για το σχόλιο και που μοιραστήκατε την εμπειρία σας.
Αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολο είναι αυτό που βιώνετε στη σχέση σας με τη μελλοντική πεθερά σας και, αν μου επιτρέπετε, θα σας έλεγα ότι στην περίπτωση σας η σιωπή φαίνεται να λειτουργεί ως (επιβεβλημένη;) οριοθέτηση και αυτοπροστασία.
Για να είμαι ειλικρινής, διαβάζοντας τα γραφόμενά σας αναρωτήθηκα αν ο άνθρωπος που αποτελεί το συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε εσάς και την πεθερά σας έχει πάρει θέση για όλο αυτό που περιγράφετε…
Πέρα από αυτό πάντως, αισθάνομαι ότι είστε ένας άνθρωπος που μπορεί να προστατέψει τον εαυτό του όταν χρειάζεται, και ακόμα πιστεύω ότι θα συνεχίσετε και στο μέλλον να διαχειρίζεστε το ζήτημα με την ίδια σοβαρότητα και αξιοπρέπεια που το χειρίζεστε μέχρι σήμερα.
Να είστε καλά και καλή δύναμη.
Αγαπητή κα Φατούρου, σας ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκριση. Ο σύντροφός μου έχει την ίδια στάση με εμένα, αν και αυτό, όπως αντιλαμβάνεστε, του στοιχίζει συναισθηματικά και στενοχωριέμαι για τον ίδιο. Είναι σκληρό, όπως και να ‘χει. Κι εγώ αισθάνομαι σκληρή, να φανταστείτε, αλλά μόνο με αυτό τον τρόπο κοιμάμαι πλέον τα βράδυα. Βλέπετε, είναι νέα, ακούραστη, γειτόνισσα, και γεμάτη όρεξη για περίπλοκες καταστάσεις, οι οποίες χρειάζονται ένα “stop”. Πολλές φορές θέλω να σταματήσω να το κάνω. Αλλά είτε σιωπώντας είτε όχι, λαμβάνω τα ίδια αποτελέσματα από την ίδια. Καμιά δόση αγάπης δεν την αγγίζει ή καλμάρει ανέκαθεν. Γιατί δεν την αντιμετωπίζουμε έτσι εξ αρχής, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια, με όλες τις συνέπειες, όπως προανέφερα. Σας ευχαριστώ πολύ, καλή συνέχεια και καλή δύναμη και σε εσάς.
Eγω πάλι ,είμαι παντρεμένη,ειχα κάτι μ εναν πολύ νεότερό μου.Με κάποιες παρεξηγήσεις να το πώ και ζήλιες απο την δική του μερια,χωρίσαμε.Για την ακρίβεια ,αυτός με χωρισε,απομακρύνθηκε απο το φείς μπουκ,χωρίς να πεί λέξη.Εχει φτιάξει ένα ψεύτικο προφίλ,90% πιστεύω πώς είναι αυτός κι απο΄κει με παρακολουθεί.Εγω μετα από κάποιο διάστημα του το λέω,αυτός το αρνείται και μάλιστα λέει πώς είναι σε άλλη σχέση,καλα κι ερωτευμένος.Του καταστώ σαφές πώς ενδιαφέρομαι ακόμα,δεν απαντάει,μετα του γράφω πώς η σιωπή του είναι παραδοχή κι ενοχή,δεν απαντάει πάλι.Αυτή η σιωπή είναι όντως παραδοχή,είναι απαξίωση,τι νομίζετε εσεις πώς είναι?
Αγαπητή Maggy ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο και λυπάμαι που σας απαντώ με καθυστέρηση.
Νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω την αγωνία και τον προβληματισμό σας γύρω από τη συμπεριφορά του συγκεκριμένου ανθρώπου, αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι σε κάθε χωρισμό σχεδόν πάντα μένουν αναπάντητα ερωτήματα. Από τη στιγμή που εκείνος επιλέγει να μην ανταποκρίνεται πλέον στην δική σας επικοινωνία, φοβάμαι ότι δεν σας αφήνει άλλα περιθώρια πέρα από το να προσπαθήσετε να αποδεχτείτε την κατάσταση. Επειδή δεν υπάρχει τρόπος να διαβάσετε το μυαλό του, το μόνο στο οποίο μπορείτε να βασιστείτε είναι τα λόγια του, δηλαδή ότι έχει ήδη προχωρήσει.
Ελπίζω να μην ακούγομαι σκληρή και να μην σας απογοητεύω, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να ξέρω γιατί εκείνος αρνείται να σας απαντήσει ούτε τι σημαίνει η σιωπή του. Εκείνο που θα έκανα, αν ήμουν στη θέση σας, θα ήταν να προσπαθήσω να φροντίσω τον εαυτό μου και να τον προστατέψω από περαιτέρω απογοήτευση.
Και πάλι σας ευχαριστώ και εύχομαι σύντομα να μπορέσετε να “χωρέσετε” μέσα σας αυτό το χωρισμό.
Να υποθέσω οτι ο σύζυγος σας ήταν διαφορετικό πρόσωπ απο αυτό που αναφέρετε να είχατε κάτι? Αν ναι, προφανώς διέκοψε την σχέση διότι είναι πολύ ψυχοφθόρο να είναι ο τρίτος άνθρωπος.
Καλησπέρα σας κυρία Φατούρου,
Θα ήθελα να σας πω κι εγώ την εμπειρία μου για την σιωπή…
Είχα ένα δεσμό 2 χρόνια στον οποίο φοβόμουν να εκφραστώ ή να διαφωνήσω καθώς ήξερα ότι η απάντηση θα ήταν η σιωπή…ο λόγος που έμενα ήταν ότι όταν ήμασταν κοντά το ερωτικό μας ήταν απίστευτο. Ομως ψυχολογικά αρρώστησα. Τελείωσα την σχέση με μια ατέλειωτη σιωπή όταν ήμουν αρκετά έτοιμη και τώρα μετά από ένα χρόνο ακόμα ψάχνω απαντήσεις μέσα μου αλλά και μέσα άπό άρθρα για το τι μου συνέβη και κόντεψα να χάσω τον εαυτό μου σε αυτή την σχέση.
Αγαπητή φίλη λυπάμαι για την επώδυνη ψυχολογικά σχέση που βιώσατε και καταλαβαίνω την ανάγκη σας να βρείτε απαντήσεις και να νοηματοδοτήσετε την εμπειρία σας.
Εκείνο που βλέπω συχνά σε ανθρώπους με εμπειρίες όμοιες με την δική σας είναι ότι, μετά από μια τέτοια σχέση και αφού κάνουν τη δουλειά που κάνετε κι εσείς τώρα προσπαθώντας να καταλάβετε αυτό που βιώσατε, όχι μόνο ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους, αλλά μερικές φορές αισθάνονται σαν να “ξαναγεννιούνται” με την έννοια της αυξημένης και διευρυμένης αυτογνωσίας.
Εύχομαι κι εσείς να οδηγηθείτε σε αυτό το σημείο αυτεπίγνωσης.
Καλησπέρα σας,
Αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τον χρόνο που διαθέσατε και την απάντησή σας.
Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό νιώθω πολύ καλύτερα αλλά πιστεύω ότι ακόμα έχω πολύ δρόμο.
Πρέπει να σας πω ότι όλο αυτό το διάστημα διαβάζω συνεχώς άρθρα στο διαδίκτυο και προσπαθώ να καταλάβω… τα δικά σας άρθρα ομολογώ ότι με βοήθησαν πάρα πολύ γιατί είναι σαν να απαντούν ακριβώς στα ερωτήματά μου και στην ψυχή μου…
Αυτό που έχω καταλάβει πλέον είναι ότι είχα να κάνω με ένα ψυχικά διαταραγμένο άτομο και ο μόνος τρόπος να προχωρήσω είναι να τον συγχωρήσω γιατί μάλλον δεν καταλαβαίνει ούτε εκείνος το πρόβλημά του. Εύχομαι να είναι καλά στην ζωή του και να έχει καταλάβει κάποτε ότι υπήρξε κάποιος άνθρωπος τον αγάπησε στην ζωή του. Το σίγουρο είναι ότι τον πείραξε που δεν αποφάσισε εκείνος τον χωρισμό μας και δεν του ξαναμίλησα ποτέ.
Αυτό που θέλω να κάνω πλεον είναι να καταλάβω πως άφησα τον εαυτό μου να επενδύσει τόσο πολύ σε κάποιον που παρόλο που έδειχνε το καλύτερο που μπορούσε, είχα ενδείξεις ότι κάτι δεν πάει καλά…
Ψάχνω να βρώ το δικό μου πρόβλημα γιατί και οι τρεις σχέσεις που έχω κάνει στην ζωή μου ήταν απόλυτα εγωκεντρικοί άνθρωποι.
Τον τελευταίο χρόνο συνηδειτοποίησα ότι ο πατέρας μου ήταν έτσι ακριβώς…και η μητέρα μου από την άλλη υπερεμπλεκόμενη. Το αστείο είναι ότι έζησαν μαζί 45 χρόνια με προβλήματα και έκαναν 6 παιδιά. Εγώ είμαι το τελευταίο…όταν πέθανε η μητέρα μου την αντικατέστησε σε 10 μήνες…πρόσφατα με κάποια αφορμή του είπα ότι ένιωθα για αυτόν και την συμπεριφορά του όλα αυτά τα χρόνια και αυτό που βρήκε να μου πει ήταν να μην ξαναπατήσω στο σπίτι του…δεν θα καταλάβει ποτέ, δεν μπορεί να καταλάβει… οπότε παραιτήθηκα από την προσπάθεια αυτή και δεν πήγα να τον ξαναδώ από τότε. Βεβαίως δεν με αναζήτησε γιατί θεωρεί δεδομένο ότι δεν φταίει ποτέ για τίποτα και όπως έλεγε πάντα “δεν θα σηκωθούν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι”. Εγώ βεβαίως είμαι τα πόδια…
Γενικά νιώθω ακόμα μεγάλη θλίψη αλλά έχω μάθει καλύτερα τον εαυτό μου, Έπιασα πάτο, δηλαδή ένιωσα να χάνω την αξιοπρέπειά μου και αυτό μου έδωσε δύναμη να φύγω και να φροντίσω τον εαυτό μου. Πήρα ένα μεγάλο μάθημα, όμως έχω γίνει απίστευτα καχύποπτη και νιώθω να έχω μια ψυχρότητα πρωτόγνωρη για μένα…
Αυτό που έχω να σε όσους δεν έχουν ζήσει κάτι τέτοιο είναι ότι ο χειρισμός και ο εγωκεντρισμός είναι τόσο μεγάλος σε τέτοιους ανθρώπους που δεν υπάρχει ελπίδα για να διορθωθεί κάπόιος…το μόνο που μπορείς να καταφέρεις αν προσπαθήσεις είναι να αρωστήσεις ή αν φύγεις σχετικά νωρίς, να νιώθεις ότι κάποιος έχει πάρει με κάποιο τρόπο όλη σου την ενέργεια. Μακριά του όσο πιο νωρίς τα καταφέρετε!
ακριβως αυτο αριβως βιωνω με την σχεση μου οποτε απαιτησω πραγματα η πω κατι που δεν του αρεσει σιωπη και παλι σιωπη…του στελνω μηνυματα τα διαβαζει δεν απανταει ….σε φερνει στο αμην …μετα απο καιρο του περναει αφου λεει πηρα το μαθημα μου αυτη την φορα δεν ξερω αν θα του περασει η οχι κρατα καλα η σιωπη …τι να κανω για να μην γινεται αυτο συνεχεια
Αγγελική καλησπέρα,
Συγνώμη για το θάρρος που παίρνω να σου απαντήσω.
Θέλω να σου δώσω μια συμβουλή γιατί είμαι παθούσα. Η γνώμη μου είναι ότι δεν σου αξίζει να αναλώνεις χρόνο και ενέργεια σε κάποιον που δεν σε σέβεται. Οταν κάποιος σε αγνοεί, ΔΕΝ ΣΕ ΣΕΒΕΤΑΙ.
Πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι να προετοιμαστείς και ξέκοψε εντελώς όταν νιώσεις ότι έχεις δύναμη να μην επιστρέψεις.
Μακάρι να τα καταφέρεις να βρεις την ισορροπία σου.
Αγαπητή Αγγελική λυπάμαι που βιώνετε στη σχέση σας τη δύσκολη κατάσταση που περιγράφετε, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να σας πω εγώ τι να κάνετε προκειμένου να βελτιωθούν τα πράγματα.
Αφενός δεν γνωρίζω λεπτομέρειες για εσάς, το σύντροφό σας και τη σχέση σας και, αφετέρου, η δυναμική που περιγράφετε συνήθως παγιώνεται με τον καιρό και δεν είναι δυνατόν να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη εφαρμόζοντας κανείς κάποιου είδους τεχνική.
Αν έχετε προσπαθήσει να αλλάξετε την κατάσταση χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα και αν αισθάνεστε ότι πλέον έχετε φτάσει στα όρια σας, θα μπορούσατε να αναζητήσετε επαγγελματική βοήθεια προκειμένου να ξεκαθαρίσετε τα συναισθήματά σας και να πάρετε τις κατάλληλες αποφάσεις για εσάς.
Από την πλευρά μου, σας εύχομαι το συντομότερο να πάνε όλα καλά.
Ελισάβετ
Καλησπέρα σας συγχαρητήρια για το άρθρο σας αν και καθυστερημένα ήταν πραγματικά διαφωτιστικό αλλατώρα περνάω μία παρόμοια κατάσταση από μία ελεύθερη σχέση που συχνά είχαμε διαλείμματα από δύο έως τρεις εβδομάδες (να αναφέρω πως εξαιτίας τα λόγια που έλεγε το παιδί ετών 33 άρχισα να νοιωθω κάποια πράγματα του το είπα όταν τον ρώτησα άμα νοιώθει αυτός κάτι μου απάντησε ΝΟΧΙ είναι καθαρά φοβικός και απορρυπτικος και του είπα να μην ξαναβρεθούμε εκείνος όμως ξανά έστελνε μετα λάθος μου αλλά ξαναγύρισα την τελευταία φορά μετα δεν έστελνε για τρεις εβδομάδες όταν ξανά έστειλε βρεθήκαμε και μετά από την τάξη μου είπε να σου πω γιατί δεν έστελνα και είπε πως μιλούσε με μία 5 χρόνια μεγαλύτερη του χωρισμένη με παιδί και ότι το έκανε για την εμπειρία μου είπε πως βγήκαν μόνο φιλήθηκαν αλλά ειπε πως εκείνη λόγω εμπειρίας θα καταλάβαινε τι ακριβώς ήθελε αυτός όταν μου το είπε δεν είπα κάτι την επόμενη του έστειλα πως θέλω να τα πούμε λίγο μέσα στην εβδομάδα μου έστειλε οκ και έχουν περάσει 3,5 εβδομάδες και δεν μου έστειλε να βρεθούμε )να ενημερώσω πως η όλη ιστορία κράτησε 6 μήνες στους οποίους μου έλεγε πως φοβόταν μην με πληγώσει τελικά με πλήγωσε να πω πως εκείνος με είχε χωρίσει δύο φορές την μία του έστειλα η ίδια και τα ξαναβρήκαμε και την άλλη εκείνος απλά το θέμα είναι πως όλο αυτό με ρίχνει λόγω της αδικίας γιατί σκέφτομαι τις καλημέρες και τις καληνύχτες που ήθελα να στείλει σε εμένα τα έστελνε σε αυτήν μου είχε πει πως θέλει να μου κάνει έξοδο καμία δύο φορές αλλά δεν το εκανε ενώ με την αλλη βγήκε και είμαι σίγουρη πως την άλλη θα την πήγαινε και σε ξενοδοχείο ενώ εμείς πιο απλά θελω ηαλλον η θελα να του τα πω όλα αυτά για να τα βγάλω από μέσα μου να του πω πως και η ίδια αυτά θέλω και μου αρέσουν και εννοείται πως μου αξίζουν αλλά δεν μπορώ να του πω να βρεθούμε γιατί ενώ θέλω να τα ξέρει εντελώς εγωιστικά αλλα δεν του αξιζει να τα ξέρει όλα αυτα (μου έλεγε πως φοβόταν πως καμιά φορά αν είναι μεθυσμένος και πάει με άλλη πως με πληγώνει και όλες αυτές τις μέρες το σκέφτομαι πως εκείνο πάλι θα εληγε η σχέση γιατι του είπα πως αν πας με άλλη δεν θα ξαναβρεθούμε αυτή ήταν η κόκκινη γραμμή μου αλλά πάλι δεν θα με πείραζε όσο το να είναι νηφάλιος και α φλερτάρει άλλη και να πω πως κάθε φορά που το έλεγα αυτό έκανε σαν να μην το ακουγε) δεν μεσεβαστηκε και ας μην ένοιωθε τιποτα ενώ φοβόταν μην με πληγώσει τελικά τα κατάφερε θα είναι ψέματα να πω πως δεν τον σκέφτομαι αλλά πλέον συνειδητοποίησα ποσά αξίζω ως άνθρωπος και γυναίκα και σέβομαι πλέον επιτέλους τον εαυτό μου αλλά θέλω να μου πείτε γιατί δεν ήθελε να με ακούσει να ακούσει πως με πλήγωσε να του πω όλα αυτά τα παράπονα μου η κατάληξη η ίδια θα ήταν αλλά γιατί ενώ έκανς την λάδια του δεν θέλει να ακουσει θα ήθελα να μου πειτε
Να συμπληρώσω πως με είχε ρωτήσει δύο φορές αν τον αγαπω μία κάπου στην αρχή και την δεύτερη φορά την τελευταία μέρα που βρεθηκσμε δεν απαντούσα πάντα αμέσως ρωτούσα εσύ;;Και τις δύο φορές μου είπε ναι την πρώτη σαν άνθρωπο μου είπε και την δεύτερη απλώς ένα ναι και να πω πως είμαστε σε μικρή πόλη και όταν τον πετυχενω δεν με χαιρετάει δεν κάνει τίποτα αυτό με απογοητεύει πιο πολύ αλλά μου κάνει καλό γιατί συνειδητοποιω πως γλίτωσα από αυτόν τον άνθρωπο αλλά αν μπορέσετε διαφωτιστέ με λίγο περισσοτερο απλά να ξερω
Αγαπητή Ελισάβετ ευχαριστώ για το μήνυμά σας και που μοιραστήκατε εδώ την εμπειρία σας.
Πρέπει να σας πω ότι δυσκολεύτηκα αρκετά να διαβάσω όσα μου γράψατε (λόγω έλλειψης προτάσεων διαχωρισμένων με τελείες), πράγμα που με δυσκόλεψε πολύ και στην κατανόηση.
Καταλαβαίνω ότι πληγωθήκατε πολύ και αισθανθήκατε αδικημένη από όλη αυτή την ιστορία, αλλά μου φαίνεται σημαντικό το ότι τελικά συνειδητοποιήσατε “ποσά αξίζω ως άνθρωπος και γυναίκα και σέβομαι πλέον επιτέλους τον εαυτό μου”, όπως το λέτε η ίδια.
Όσο για το γιατί εκείνος δεν ήθελε να ακούσει τα παράπονά σας, δεν μπορώ να ξέρω την απάντηση μιας και δεν τον γνωρίζω ούτε έχω τρόπο να ξέρω τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του, αλλά εκείνο που σκέφτομαι είναι ότι σε κανέναν άνθρωπο δεν αρέσει να τον “κατσαδιάζουν” ότι πλήγωσε έναν άλλον άνθρωπο (ακόμα και αν το έχει κάνει…). Από την άλλη, ένας άνθρωπος που δεν σας φέρθηκε με τον τρόπο που θα θέλατε όσο σχετιζόσασταν μαζί του, δεν μου φαίνεται περίεργο που δεν φέρεται με τον τρόπο που θα θέλατε (να κάτσει να σας ακούσει δηλαδή) ενώ δεν σχετίζεστε πλέον μαζί του.
Πέρα από όλα αυτά, χαίρομαι που ακούω ότι τώρα πια φροντίζετε καλύτερα τον εαυτό σας υπό την έννοια ότι τον απομακρύνετε από ανθρώπους που δεν εκφράζουν προς εσάς το ίδιο νοιάξιμο που εκφράζετε εσείς προς εκείνους.
Γεια σας διαβασα το αρθρο σας και προσεξα πολλα κοινα σημεια με προσωπικη μου υποθεση που συμβαινει τωρα. Μου αρεσει μια κοπελα εδω και ενα ενα μιση χρονο αλλα αυτη με εχει δει απο την αρχη ως φιλο αλλα εγω την αγαπαω παρα πολυ και το καταλαβαινει και η ιδια δυο φορες της εχω κανει ερωτικη εξομολογηση την δευτερη υπηρχε μια μικρη “επιτυχια” συγκινηθηκε λιγο και της αρεσαν πολυ αυτα που ειπα και το καταλαβα γιατι ηταν η πρωτη φορα που δεν τα αντιμετωπισε με νευρικο και αποτομο τροπο αντιθετως μου ειπε οτι τωρα σε θελω σαν φιλο για να ξεκαθαρισω καποια προσωπικα μου θεματα αλλα σε ενα χρονο σε δυο μπορει να αλλαξει κατι μεταξυ μας. Αυτα εγιναν την Κυριακη που ηταν πολυ καλη μαζι μου και πολυ γλυκια απο την Δευτερα μεχρι και χθες ηταν πολυ αποτομη και απομακρη με αποτελεσμα χθες να μαλωσουμε λογω καποια μικρης ζηλιας απο τη δικια της πλευρα, και μου ειπε οτι θελει να σταματησω να της μιλαω κι ουτε αυτη μου εχει στειλει τιποτα…. Εχω ελπιδες να την κερδισω? Νιωθει αυτη κατι για μενα και θελει χρονο? Μου το ειπε αυτο για να με φοβησει για να μην την ενοχλω συνεχεια? Παρακαλω βοηθηστε με μια συμβουλης σας θα ειναι πολυτιμη βοηθεια. Ευχαριστω για τον χρονο σας.
Καλησπέρα. Δεν έγραψες το πιο σημαντικό… Έχει αυτή δεσμό ή όχι??? Φαντάζομαι είστε και οι δύο ελεύθεροι και ως γνώμονα αυτό θα σου πώ την γνωμη μου. Απλώς δεν την αρέσεις. Τζάμπα παιδεύεσαι. Είπες πράγματα που την άρεσαν και σκέφτηκε <>.
Καμιά κοπέλα δεν <> για χρόνια. Και καμια κοπέλα εάν είναι ελεύθερη δεν διώχνει κάποιον που της αρέσει. Εφόσον απλώς δεν της αρέσεις, ξέχνα την, και ασχολείσου με κάποια κοπέλα που της αρέσεις.
Αγαπητέ κύριε Θωμά σας ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο.
Θα ήθελα να σας πω ότι λυπάμαι που εδώ και αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα βιώνετε μια αγάπη χωρίς ανταπόκριση.
Δυστυχώς δεν μπορώ να ξέρω τι έχει στο μυαλό της η γυναίκα στην οποία αναφέρεστε – όλα τα σενάρια που αναφέρετε στο τέλος του μηνύματος σας ως ερωτήματα είναι πιστεύω εξίσου πιθανά.
Το ερώτημα για μένα είναι πόσο καιρό είστε διατεθειμένος εσείς να την περιμένετε – αν υποθέσουμε ότι εκείνη σε δύο χρόνια από σήμερα θα επιθυμεί να είναι μαζί σας, εσείς μπορείτε να περιμένετε; Και, από την άλλη, μπορείτε να είστε σίγουρος ότι σε δύο χρόνια θα την επιθυμείτε ακόμα;
Το δύσκολο είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος να σας διαβεβαιώσει κανείς για τις εξελίξεις οπότε αν αποφασίσετε να περιμένετε θα πρέπει να αναλάβετε και το σχετικό ρίσκο (θετική ή αρνητική έκβαση για τη σχέση).
Νομίζω ότι θα πρέπει να κοιτάξετε μέσα σας, να ζυγίσετε τα υπέρ και τα κατά με βάση τα δεδομένα που έχετε και να αποφασίσετε αν θέλετε να παραμείνετε ή να απεμπλακείτε – αναλαμβάνοντας συγχρόνως το τίμημα της όποιας απόφασης πάρετε.
Καλησπέρα! Προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τη σιωπή ενός ανθρώπου που αγαπώ πολύ και δε μου μιλάει για να με τιμωρήσει, έπεσα πάνω στο άρθρο σας. Το έχει κάνει αρκετές φορές και επιστρέφει μετά από καιρό σαν να μη συμβαίνει τίποτε,ενώ παράλληλα αρνείται να το συζητήσει. Ξέρω πως κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να γίνεται αντικείμενο χειριστικής συμπεριφοράς και μάλιστα, όταν έχει δίκαιο. Κάποιες φορές στην αρχή του ΖΗΤΗΣΑ ακόμη και «συγνώμη»,έχοντας πλήρη επίγνωση ότι δεν είχα κάνει κάτι. Προσπαθούσα απλά να τερματίσω τη σιωπή του. Φυσικά εκείνος επιστρέφει,όποτε το κρίνει ο ίδιος, αφήνοντας με να πιστεύω πως ίσως δεν τον ξαναδώ. Η λογική μου μου λέει νς ΦΥΓΩ από μια τέτοια «αρρωστημένη» κατάσταση. Η καρδιά μου όμως με γυρίζει πίσω, γνωρίζοντας πως δε θα αλλάξει ποτέ αυτή η χειριστική συμπεριφορά. Θα βρω όμως τη δύναμη να ΦΥΓΩ για να μην αρρωστήσω. Διαβάζοντας Κ αλλά άρθρα δεν ταρακουνήθηκα ιδιαίτερα. Το δικό σας μίλησε στην ψυχή μου σε συνδυασμό με το άλλο άρθρο σας, που περιγράφετε ποσό εξουθενωτικό είναι το να μας αγνοεί αυτός που αγαπάμε. Συγχαρητήρια! ΒΑΣΩ
Αγαπητή Βάσω ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο και τα καλά σας λόγια.
Λυπάμαι για τις δυσκολίες που βιώνετε και εύχομαι σύντομα να μπορέσετε να επιλύσετε τη σύγκρουση μεταξύ “λογικής και καρδιάς”.
Οι συγκρούσεις συνήθως είναι ευκαιρίες για προσωπική ανάπτυξη και ελπίζω η δική σας σύγκρουση να σας κάνει, αφενός, σοφότερη και, αφετέρου, να ανοίξει το δρόμο ώστε στο μέλλον η λογική και η καρδιά σας να πάψουν τις αντιπαλότητες και να αρχίσουν να συνομιλούν και να συνεργάζονται καλύτερα…
Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σας. Πολύ σωστό αυτό που λέτε. Είμαι σε καλό δρόμο νομίζω… ΣΙΓΟΥΡΑ μέσα από όλες τις δυσκολίες είμαι πιο δυνατή. Και το ΕΛΠΙΖΩ Κι Εγώ η ΚΑΡΔΙΑ Κ η λογική να γίνουν συνεργάτες Κ να πάψουν να είναι αντίπαλοι. Καλές γιορτές!
Τελικά τι κερδισε?Το μυαλό η καρδιά η τοξικότητα?
Υπήρξε βελτίωση?
Πολύ κατατοπιστική η ανάλυση της συμπεριφοράς του ατόμου που ασκεί τον ψυχολογικό εξοστρακισμό. Εγώ είμαι θύμα αυτής της περίπτωσης, καθώς η κουνιάδα μου -μετά από μια διένεξη που είχαμε- με αγνοεί παντελώς εδώ και 4 χρόνια. Δε με χαιρετάει, κάνει πως δε με βλέπει(γενικά είμαι αόρατη για αυτήν) μπροστά στο παιδί μου, στον άντρα μου, στα πεθερικά μου, με τους οποίους μοιραζόμαστε την ίδια αυλή. Η κατάσταση αυτή με έχει κουράσει πολύ ψυχολογικά, έχει αναπτυχθεί μέσα μου πολύς θυμός και το κυριότερο αποτελέι αιτία συγκρούσεων με τον άντρα μου. Επιπλέον έχω γίνει το μαύρο πρόβατο της οικογένειασ. Η αλήθεια είναι πως το πρώτο χρονικό διάστημα ήμουν σε σύγχυση, περίμενα ανταπόκριση χαιρετώντας την, αλλά βλέποντας απαξιωτικούς μορφασμούς και ακούγοντας δηλώσεις πως με απαξιεί πλήρως δεν μπήκα στον κόπο να το συζητήσω μαζί της. Και όπως γράφετε στο άρθρο σας πλέον αυτό έχει παγιωθεί και νομίζω πως είναι εξαιρετικό δύσκολο να αλλάξει. Ωστόσο θεωρώ πως η κατάσταση αυτή είναι αρρωστημένη για έναν ισορροπημένο άνθρωπο, για αυτό θα θελα να δω και τη συμβουλή σας
Πραγματικά, όπως τουλάχιστον την περιγράφετε, είναι μια πολύ δυσλειτουργική συνύπαρξη για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη και κυρίως για εσάς. Δεν γνωρίζω αρκετές λεπτομέρειες ώστε να εκφράσω άποψη για την κατάσταση που βιώνετε, αλλά εκείνο που πάντα προτείνω στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στις σχέσεις τους, είναι να εστιάσουν στη διαχείριση των δικών τους συναισθημάτων (στην περίπτωσή σας την συναισθηματική κόπωση, τον θυμό και λοιπά). Η διαχείριση των συναισθημάτων σας, πιστεύω, θα σας βοηθήσει είτε να αποδεχτείτε την κατάσταση (τη στιγμή μάλιστα που λέτε ότι έχει παγιωθεί και δεν αλλάζει), είτε να επιχειρήσετε κάποια στιγμή με περισσότερο νηφάλιο τρόπο να βελτιώσετε κάποιες από τις σχέσεις σας (για παράδειγμα, τη σχέση με την κουνιάδα σας ή τη σχέση με τον σύζυγό σας).
Σας ευχαριστώ για το μήνυμά σας και ελπίζω σύντομα να βρείτε τρόπους να νιώσετε καλύτερα σε σχέση με αυτή την ιστορία.
Δυστυχως υοαρχουν ανθρωποι που ναι,ξεκινουν μια γνωριμια χρησιμοποιωντας τη σιωπη.Γιαυτο προσοχη!
Στο μυαλό μου η έννοια της σιωπής αναιρεί την έννοια της γνωριμίας – αν κάποιος σιωπά είναι επειδή αποφεύγει τη γνωριμία…
Για σκεφτειτε να υπαρχει αυτη η εσκεμμενη αδιαφορια απο ενα μελος μιας οικογενειας προς ενα αλλο .
Ειναι πραγματικη τρέλα αλλα και μια ανηθικη συμπεριφορα .
Το αρθρο σας , Κα. Φατουρου ειναι απολυτα ευστοχο και η αναλυση που κανετε επι του θεματος ολοσωστη .
Ευχαριστώ .
Πραγματικά, αυτή η συμπεριφορά μπορεί να μας κάνει να αμφισβητήσουμε ακόμα και τη λογική μας την ίδια στιγμή που τη βιώνουμε (ακόμα και αν δεν είναι αυτή η πρόθεση του άλλου) ως μια άδικη και ανέντιμη συμπεριφορά που στόχο έχει να μας πληγώσει και να μας καταρρακώσει.
Σας ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο και τα καλά σας λόγια.
Νομίζω ότι διαβάζω ατό που βιωνω.
Η αποκοπή επικοινωνίας είναι δεδομένη οπότε δεν ικανοποιούνται τα θέλω του άλλου έτσι όπως τα θέλει αυτός…
Μπορεί να την πυροδοτήσει μια καθυστέρηση στη δουλειά.. άρα περνάς λιγότερο χρόνο μαζί μου.. η ανάγκη να πας σουπερμάρκετ που μεταφράζεται σαν απειλητική προτεραιότητα.. (αντί να μείνεις μαζί μου ψάχνεις ευκαιρία να βγεις έξω…!!!)… Μια λάθος συνεννόηση στο καθημερινό πρόγραμμα.. ή οτιδήποτε μπορεί να μεταφραστεί σαν απόρριψη ή ταπείνωση…(δεν μπορώ να μείνουμε μαζί απόψε γτι πολυ πρωί πρέπει να βοηθήσω τους γονείς μου… Να τονίσω ότι συμβαίνει σπάνια αυτό μια φορά στο τρίμηνο… Αλλά ειδικά αυτή η φορά είναι που ο άλλος σε είχε ανάγκη να είσαι δίπλα του… Αυτή ήταν η πιο σημαντική βράδυα και τον κρεμασες)
Προσπαθω να κάνω ότι δεν συμβαίνει τίποτα εξακολουθώντας να επικοινωνώ φυσιολογικά με τον άλλον για να μην αποξενωθουμε… Προτείνω εξόδους.. Λέω καλημέρα καληνύχτα… για να πάρω κοφτές αρνητικες απαντήσεις… ή καθολική σιωπή.
Όσο αντιδρώ φυσιολογικά τόσο πιο πολύ απομακρύνει τον άλλον καθώς είμαι αναίσθητη για να καταλάβω ένα δράμα που αλήθεια δεν καταλαβαίνω.. ή γιατί προτιμώ μια ενήλικη επικοινωνία και γενικά δεν με απασχολούν οι μικροκαυγαδες.. σε μια ώρα τους έχω ξεχάσει και θέλω να ζήσω τη χαρά της ζωής.
Ο άλλος όμως όχι…
Το τραβάει… αλλά δεν καταλαβαίνω το λόγο και τι θα πετύχει με αυτό στο επίπεδο της σχέσης πέρα από φθορά και αποξένωση.
Υπάρχει αντίδοτο σε αυτήν την παιδικότητα?
Νομίζω ότι συμφωνώ μαζί σας ως προς την ανωριμότητα του όλου πράγματος. Και επιπροσθέτως θα περιέγραφα ως ιδιαιτέρως εγωκεντρική τη συγκεκριμένη συμπεριφορά.
Επειδή με ρωτάτε για το αντίδοτο… νομίζω ότι ο καθένας οφείλει να αναλάβει την ευθύνη της συμπεριφοράς του και άρα τις όποιες συνέπειες. Εσείς φαίνεται ότι επιλέγετε να το υπομένετε με συνέπεια όλα όσα περιγράφετε, ενώ εκείνος αρνείται να αναλάβει την ευθύνη της δικής του συμπεριφοράς του (θεωρεί εσάς υπεύθυνη για τη δική του συμπεριφορά) και δεν φαίνεται να βιώνει συνέπειες…
Σας ευχαριστώ για το σχόλιο και τα καλά σας λόγια.
Διαβάζοντας κυρία Φατουρου αυτό το κείμενο, ένιωσα την ανάγκη να σχολιάσω και εγώ…. εμένα μου επεβλήθη διακοπή επικοινωνίας και εξοστρακισμός,όταν μετά από δεκαπενταετή σχέση χωρίσαμε.Δυστυχως ακόμη μου κόστιζει απίστευτα το πόσο εύκολα ο άνθρωπος που έλεγε πως με αγαπούσε, ξαφνικά με διέγραψε σαν να πέθανα…και αναρωτιέμαι πόσο θα κρατήσω αυτό το πένθος μέσα μου.
Μόνο να φανταστώ μπορώ πόσο δύσκολο είναι να χωρέσει ένας άνθρωπος μια τόσο “βίαιη” διακοπή επικοινωνίας και μακρόχρονης σχέσης. Αν μπορώ να προσθέσω κάτι θα σας έλεγα ότι οι άνθρωποι πάντοτε κουβαλάμε μέσα μας τα πένθη μας με την έννοια ποτέ δεν σταματάνε να μας πονάνε, αλλά ότι αυτός ο πόνος με τον καιρό κάπως μαλακώνει, κάπως εμφανίζεται σπανιότερα και τελικά κάπως βρίσκουμε έναν τρόπο να τον χωρέσουμε…
Σας ευχαριστώ για το σχόλιό σας.